Απομακρύνεσαι . . .
Σε βλέπω ν΄απομακρύνεσαι
και νιώθω την ανάσα να λιγοστεύει.
Το ξέρω …δεν θα΄ρθεις ξανά
Τα βήματα πήραν ξεκάθαρη εντολή
να σε πάρουν για πάντα μακριά.
Η θέληση έγινε παγωμένη λάβα
Ο εγωισμός ένα αγέλαστο προσωπείο.
Αν ήξερες …
ίσως άφηνες στη γωνιά
λίγα ψίχουλα οίκτου για τα χείλη μου,
που άρχισαν ήδη να ζητιανεύουν …
Ακόμη σε βλέπω ν΄απομακρύνεσαι
Κάθε βήμα και ένα μικρό καρφί
που φυλακίζεται στη ψυχή.
Τη γνωστή ψυχή που σε πρόδωσε …
που μέσα σε μια αφέλεια παιδική …σε λησμόνησε.
Ήταν μονάχα για μια στιγμή …
για ένα χαμόγελο χαμένο σ΄έναν Δαίμονα-αμαρτία,
που κατέστρεψε την ευτυχία.
Βαριά η τιμωρία …την αποδέχομαι
Στέκομαι ακίνητη
σε κοιτώ ν΄απομακρύνεσαι,
να πετάς στ΄αδέσποτα στιγμές έρωτα,
να ταΐζεις τα κοράκια υποσχέσεις και όνειρα.
Βαφτίζομαι ξανά στη σιωπή …
Η ντροπή δεν μου επιτρέπει
ν΄αποκτήσω συνήγορο υπεράσπισης.
Αφήνω τον πόνο να μουδιάσει τις αισθήσεις
και συνεχίζω να σε κοιτάζω ν΄απομακρύνεσαι …
©2023 Μαρία Σταυρίδου
