Ο Ταξιδιώτης
Πάλι χαράζει κι ούτε σε νοιάζει
πού μαύρο σεντόνι
με σκεπάζει η θλίψη.
Το φως αγγίζει
η ελπίδα φωτίζει
μα εγώ πάντα βυθισμένη
στης εκδίκησης την πείνα.
Ανοίγω παράθυρα ο ήλιος φευγάτος
κι αυτός με αρνήθηκε όπως κι εσύ,
βρέχει, μετράω ψιχάλες
κλαίει κι απόψε ο θεός.
Δεν σε πιστεύω και ας καταρρέω,
είσαι κατάρα …είσαι ευχή
είσαι η ανάσα …είσαι η βροχή.
Με κρύβει ένα ψεύτικο χαμόγελο
ένας ρόλος κωμικού θεατρίνου
μέχρι να πέσει η αυλαία τής μοναξιάς
για να επανέλθω στον ρόλο
τής δικής μου τραγωδίας
στην ίδια μου τη ζωή.
Ένα πρωταγωνιστής κομπάρσος
στο μονόπρακτο της ψυχής
ένας εραστής, ένας θύτης
ένας αρχαίος πολεμιστής
και το πλήθος αναρωτιέται
που πήγε αυτός ο άτυχος ο θηρευτής.
Πρωταγωνιστής σ΄αυτόν τον μικρόκοσμο
σε ρόλους αρχαίας τραγωδίας.
Ταξιδιώτης σε δρόμους γεμάτους αγκάθια
πού τρυπάνε τη σάρκα του,
μα στέκεται όρθιος απέναντι στην μοίρα του.
Σκοτάδι και φως
ο αιώνιος πόλεμος ..ο πνιγμός,
εσύ κρυμμένος στο φως
και το σκοτάδι να παραφυλάει
σαν Δαίμονας θεός.
©2023 Dimitrios Monios
Αρθρογράφος – Ποιητής
©2023 Stavridou Maria
Αρθρογράφος – Συγγραφέας
