Αμήχανη Αγάπη
Λόγια δεν υπάρχουν
για εκείνη τη χαρά
που κάνει το κορμί να τρέμει ολάκερο
και ας έχει θερμοκρασία Ιουλίου το δωμάτιο.
Για εκείνη τη ξάστερη ματιά
που είχες ν΄αντικρύσεις μήνες,
για τη λάμψη που μπορεί να φωτίσει γιορτινά τον Παρθενώνα
και φωτίζει μονάχα το πρόσωπο του.
Μύρια να εξομολογηθείς . . . να χαρίσεις
και η αγωνία βουλοκέρι χονδρό ασήκωτο,
θάβει τη φωνή και σ΄αφήνει έρημο κουφάρι,
να μη μπορείς να ξεστομίσεις τις ανάγκες της ψυχής,
της ίδιας σου της ύπαρξης . . .
Πως μπορεί να νιώσει τόσο αμήχανα η αγάπη;
Πως μπορεί να σωπαίνει;
Όταν τόμοι ολάκεροι έχουν εκδοθεί
από τα δάκρυα της απουσίας του . . .
από τους λυγμούς του πόνου,
που χάρισμα σου έκανε ο χωρισμός . . .
Πως γίνεται να μην υπάρχουν λόγια να τον φέρεις κοντά σου;
Όταν ότι του ψιθυρίζεις κραυγή γίνεται που τον φοβίζει . . .
Ποια μαύρη κατάρα τον κρατάει μακριά;
Ίσως αυτή
που ανάγκασε και σένα να κλειστείς στο σκοτεινό κελί . . .
Ίσως . . .
Ποτέ δεν θα μάθεις . . .
Ποτέ δεν θα τολμήσεις να ρωτήσεις
Όλα άγνωστα και ξένα για κείνον
που κάποτε ήξερες ακόμη και τις ανάσες,
που χάριζε στον αγέρα
και ερχόταν ταξίδι μακρινό για να σ΄αγγίξουν,
να σου χαρίσουν το τελευταίο χάδι της ημέρας.
Απόψε θα ξαπλώσεις με δάκρυα
που θα τρέξουν να κρυφτούν στον κόρφο τον γυμνό,
εκεί που συνήθιζε ν΄αποκοιμιέται,
ακόμη και όταν το μαξιλάρι δίπλα σου ήταν έρημο . . .
Ούτε το φεγγάρι δεν θα τολμήσει να σε καληνυχτίσει . . .
ξέρει και αυτό πόσο έρημη έμεινε η ψυχή σου . . .
Μονάχα ένα μικρό φάντασμα από τα παλιά
θα τολμήσει να σε νανουρίσει,
το φάντασμα της αγάπης σας,
που πριν χαθείς στο όνειρο θα ψιθυρίσει . . .
‘Αμήχανη Αγάπη’
©2021 Maria Stavridou
