Να Φεύγεις Μακριά . . .
Να φεύγεις μακριά …
όταν τα δάκρυα στεγνώνουν πριν ψιθυρίσουν το ‘άντε γεια’
όταν τα μάτια λοξοκοιτάζουν …στην απέναντι συντροφιά
όταν το ψέμα έχει γίνει αγαπημένο ρούχο
και έχει σκεπάσει και μάτια και καρδιά
όταν οι ανάσες σ΄αγγίζουν παγωμένες σαν από συνήθεια
και όχι από λαχτάρα γι΄αγκαλιά.
Να σφίγγεις τα δόντια και να φεύγεις μακριά …
δε σου αξίζει τόση ειρωνεία …για λίγα προσποιητά φιλιά.
Είναι άδικο να νιώθεις τόση απονιά
να νιώθεις σαν φθηνή κολόνια
που αγοράστηκε στα γρήγορα στις εκπτώσεις των εννιά.
Άδικο και ζοφερό να σε ντύνουν ‘η τελευταία λύση’
πριν δραπετεύσουν στο παραδιπλανό χωριό.
Να φεύγεις μακριά …
όσο και αν αυτό πονάει ….ας ξεσκίζεται η καρδιά
καλύτερα χίλια κομμάτια η αγάπη, η λαχτάρα …τα φιλιά
παρά περίγελος στη γειτονιά …στη σκέψη,
στο είδωλο απέναντι από τη ντουλάπα την καρυδιά.
Ναι, ένα φάντασμα της αγάπης σου, να το προτιμάς
παρά να χάνεσαι σε διαδρομές ανήθικες
με ξεφτιλισμένα χάδια βιαστικά.
Να φεύγεις μακριά . . .
©2023 Μαρία Σταυρίδου
Αρθρογράφος – Συγγραφέας
