ΑΠΟΜΕΙΝΑΡΙΑ
Μάζεψα πρώτα τις εικόνες …τις γεμάτες χαρά και ευτυχία,
έπειτα επέλεξα τα καρτ-ποστάλ
που είχαν γεμίσει δάκρυα συγκίνησης και πόνου
από τα ταξίδια που κάναμε αγκαλιά σε κόσμους όμορφους
παραμυθένιους …με Δράκους που σκότωνες με το σπαθί
και Μάγισσες που σ΄είχαν ερωτευθεί …
Συμμάζεψα το στρώμα από τα πούπουλα του ουρανού και
τα σεντόνια που κέντησαν οι Αγγέλοι
δίπλωσα με προσοχή τα μεταξωτά που μας χάρισαν οι Νεράιδες
και έκρυψα σε μπαούλο σκαλιστό όλα τα προικιά μας …
Το κουτί των αναμνήσεων το γέμισα με λόγια διαλεχτά
μ΄ευχές και ανάσες καρδιάς, με του Έρωτα τους ψιθύρους
και του πόθου τις δηλώσεις …
με όλα τα σ΄αγαπώ που δεν τόλμησες να πεις
μ΄αυτά που βιάστηκες να χαρίσεις …όλα διπλωμένα με προσοχή
καθαρά …ραντισμένα με ροδόνερο και κανέλα …
Όλα στη θέση τους και εγώ ντυμένη με φόρεμα
που αγόρασες από της μοίρας τον ράφτη …
όλα τα χρώματα που δε θα φορέσω ποτέ
εγκλωβισμένα μέσα σε μια μαύρη δαντέλα πλεγμένη με τα όνειρα
που σκόρπισαν πάνω από τη θάλασσα
με τους όρκους που δεν είχαν τη δύναμη να σταθούν στο κατάρτι …
Στόλισα στα χέρια τις χαρές που δε θα νιώσω
τα γέλια που δε θα χαρίσω, τα φιλιά που δεν θα σου δώσω
όλα τους λάμπουν δυνατά σαν διαμάντια σπάνιας ομορφιάς
Τα γοβάκια θ΄αφήσω να μου τα φορέσεις εσύ …
πάντα σου άρεσε να ορίζεις το μονοπάτι που θα διαβώ
Είμαι πανέτοιμη …απόψε σφραγίζω το καταφύγιο της ψυχής μου
κλείνω το παραθύρι που σεργιανούσα τις Γοργόνες
που ερχόταν να φέρουν μήνυμα αγάπης από σένα …
κλειδώνω τον κήπο που τ΄αηδόνια μου τραγουδούσαν
για τον καημό της αγάπης μας και σου δίνω το κλειδί …
Κλείδωσε εσύ μάτια μου …εγώ θα πάρω μαζί μου απλώς τα απομεινάρια
Maria Stavridou
