Μ α κ ρ ι ά Σ ο υ . . .

Μαθαίνω τη ζωή μακριά σου

Την ανάσα

που μυρίζει ηδονή και γιασεμί.

Το δάκρυ

που ποτίζει γη και ψυχή.

Το γέλιο

που χαρίζει αγάπη και θαλπωρή.

Μαθαίνω να υπάρχω μακριά σου

να κεντάω όνειρα

στου ουρανού τα σεντόνια,

να προσκυνάω αγίους στ΄όνομα σου,

να τραγουδάω αγκαλιά

με τρελούς ονειροπόλους.

Μαθαίνω

να μην πονάω μακριά σου.

Αγγίζω τα πουλιά στα κλαδιά

Ποτίζω τα ζωντανά στα κλουβιά

Σκορπάω χάδια και φιλιά στα φτερά

Οι μέρες ομορφαίνουν

Οι νύχτες βασιλεύουν,

ενώ οι αγέρηδες παραμονεύουν.

Ψίθυρους ψαρεύω

Σε κάθε γωνιά χορεύω

Μια τρελή της νύχτας

που μαζεύει ψεύτικα όνειρα.

Ναι …

πάντα μακριά σου

λατρεύοντας τη σκέψη

που ξημεροβραδιάζεται …

πάντα κοντά σου!

©2022 Μαρία Σταυρίδου

Αρθρογράφος – Συγγραφέας